!

|

Kolay kolay yapmadığım bir şeyi yapıyorum bu blogta. Mail yoluyla gelen bir fotoğrafı paylaşıyorum. O kadar etkilendim ki, görmemiş olan varsa görsün istiyorum...
(Editliyorum: Bu sabah, geceden beri dışarıda kalmış yarım kutu sütü, bozulmuş olabileceği endişesiyle lavaboya döktüm. Henüz bu fotoğrafı görmeden önce...)

5 yorum:

Unknown dedi ki...

Offff bu fotoğrafı görünce tüylerim diken diken olmuştu.Herkesin birbirini kıyasıya ezdiği bu dünyada bunların olduğunu bilmek geleceğe dair umudumu korumama yardım ediyor.Şükürler olsun...

Adsız dedi ki...

off ki ne offf. Biraz once hic tanimadigim genc bir Turk kadinin bebegini dogurduktan sonra (sezeryan ile) eve gelip hayatini kaybettigini duyuyorum. 21. yy New York'unda da oluyor boyle seyler. Sonra seni okuyorum ve senin gibi sabah doktugum yarim kutu sut aklima geliyor ve yuregim daraliyor. ustelik bizimkisi acikta bile kalmamisti, sadece oglusum bu hafta hasta oldugu icin pek icilmedi, ben de ne zaman acildigini hatirlayamadim.
sevgili geveze kalem, blogunu bir suredir zevkle takip ediyorum ama yorum yazmak boyle bir ana kismetmis.
sevgiler
seda

Geveze Kalem dedi ki...

Evrim hkikaten öyle. Aslında tam olarak umut bağlamam gerektiğini düşünmemiştim. Aslında ne düşüneceğimi bilemedim. Güler misin ağlar mısın durumu var bu fotoğrafta. Maymunla çocuk süt kardeş oluyorlar düşünsene! Kadın bebeğinden ayırt etmeden bakıyor maymun yavrusuna. Maymun ana gibi bellemiş kadını. Kadın sahip olduğu en kıymetli şeyini sunuyor maymuna. O yokluk içinde sütünü bile hayvanla paylaşıyor da bizler kutu kutu sütleri boca ediyoruz lavabolara... Ne bileyim işte bunun gibi çok şey...

Sevgili Seda, neden ölmüş kadın? Bebek ne olacak şimdi? Çok üzüldüm, tanımadığım, bilmediğim o bebek için çok üzüldüm.

Bizim evde de kaç gün önce açıldığını hatırlayamadığım sütler, tabakta yarısı kalmış yemekler, yenmediği için günlerce buzdolabında bekleyerek bozulmuş yiyecekler atılır, hem de bu dünyada o attıklarımla gelişip büyüyecek bir insanoğlu varken, hem de ben bunları her döküşümde bu gerçeği en az bir kere kafamdan geçiriyorken...

Oğluna geçmiş olsun. Umarım atlatmıştır.
Ben blogları okuyup da yorum hanesine iki çizik atmayan kişileri anlayamıyorum. Gevezeyim ya, illa ki konu hakkında diyecek bir şeylerim vardır ve içimde kalacağına yazayım kurtulayım diye düşünürüm.:)
Yine gel,
Sevgiler...

Cocukla Cocuk dedi ki...

çok kötü , şükredecek o kadar çok şeyimiz var ki... bunnları hatırlattığınız için teşekkürler

anne ve cocuk dedi ki...

selam...seni hep gulumseyerek hatırlıyorum.Asos u unutmak mumkun mu?hele size ziyaretlere geldigimde konusmalarımız da hatırımda hep...cocukla cocukda birkac kez yorumlarını gormustum aslında...bloguna da ugramistim ama yorum birakmamistim...dunya kucukmus bak...
artik gunluk takibindeyim...fulya